De relatie die je met je kind opbouwt, is het belangrijkste voor de toekomst van jouw kind. Het raakt me diep als ouders dag in, dag uit tegen hun kinderen aan het schreeuwen zijn: “Nee, Jasper, niet doen! Wat zeg ik nou? Niet doen!” Een paar seconden later: “Wat heb ik nou gezegd, laat dat! Hou je mond!”
Vervolgens zit ik rustig in de achtertuin bij vrienden op een zwoele zomeravond… Lekker genieten van het simpele feit dát ik zo geniet van deze zomer. Maar de avond wordt verstoord. Uit het slaapkamerraam van één van de drie jonge kinderen bij de buren, klinkt de stem van de moeder alweer: “Jasper, kom hier! Jasper, hier! Jasper, waarom zeg je niets? Kom hier!” Ik vraag aan mijn vrienden: “Hebben ze daar een hond?” En het gaat maar door, totdat moeder doorheeft dat de buurt haar wel eens zou kunnen horen en het raam dichtdoet. Tja, te laat… de buurt heeft het al gehoord. Wij in elk geval, wij hebben het gehoord. Luid en duidelijk. En vader? Die is er ook, maar schreeuwt wat minder…
Kinderen doen ouders na
Wat wil het geval? De kinderen doen de ouders na als ze overdag aan het spelen zijn. Schreeuwen en gillen, waarvan je denkt: “Wat is er toch aan de hand?” Dit schreeuwen en gillen is niet het leuke spelen wat bij kinderen van nature hoort, maar gillen in het wildeweg, zeg maar. Het copingsmechanisme van de ouder is schreeuwen, omdat de ouders niet weten hoe ze ervoor moeten zorgen dat het kind naar ze gaat luisteren. Dit copingsmechanisme breng je over op je kinderen. Als een ouder niet weet hoe om te gaan met situaties waarbij ze niet krijgen wat ze willen, hoe moet hun kind het dan weten?
Machteloosheid
Tja, soms denk ik: “Ben ik te fijngevoelig?”, want ik ken gewoon geen enkel ander gezin waar dit zo is. Wanneer je als ouder dagelijks schreeuwt en commandeert tegen je kinderen, dan is er machteloosheid in het spel. En dit terwijl het geen spel is… Maar als het een spel zou zijn, dan hebben de ouders dus al verloren. Als ouder(s) voel je dat bewust of onbewust en roept daardoor nog meer frustratie op, waardoor de vicieuze cirkel rond is.
Vluchten, vechten of bevriezen
Door het dagelijks schreeuwen tegen je kind, schiet het kind vanuit het reptielenbrein in de hersenen in één van de 3 standen: vluchten, vechten of bevriezen. Dit is het stukje oerbrein wat evolutionair het oudste deel is van onze hersenen. Het reageert primitief op gevaar en denkt verder niet na. Het wordt dan ook actief als het gaat om overleven. Wanneer je dus constant tegen je kind schreeuwt, schiet het in de overlevingsstand en gaat vechten, vluchten of bevriezen.
En als je nog dieper zou willen gaan, zorgen allerlei neurotransmitters in de hersenen voor bepaald gedrag. Ik ga hier in een ander blog verder op in.
Relatie met eigen ouders als ouder
Ik denk na over mijn eigen opvoeding en de opgedane theoretische kennis van de afgelopen jaren. Rationeel wist ik dat de eigen opvoeding van de ouders een grote rol speelt, maar door andere kinderen en ouders te observeren en hun relatie met hun ouders en hun kinderen te bespreken, zie je het nu ook gebeuren in de praktijk waar de theorie helemaal in past. De relatie tussen ouder en kind verklaart daarmee de manier van hechting en daarmee het gedrag van het kind.
Relatie met je kind versterken
Hoe frustrerend het ook is, het is belangrijk toch ook je eigen gedrag en gevoel onder de loep te nemen om de relatie met je kind te versterken. Als deze echter beschadigd is, is het van belang om de relatie met je kind eerst te herstellen waarbij het kind zich veilig voelt in het gezin. Om ervoor te zorgen dat de ouders weten wat het kind nodig heeft om op te kunnen groeien tot een volwassene zonder verlies van eigenheid, is inzicht en oefening nodig om het een positieve draai te geven. Een draai zodat je ervaart hoe fijn het is om niet tegen je kinderen te hoeven schreeuwen. Daarnaast zal het kind zelf meer naar je toe trekken (opzoeken van nabijheid).
Dat is toch een heerlijk gevoel als dat op die manier kan?
Workshop
Om je te helpen hierin, geef ik een workshop hierover voor gezinnen met kinderen van 3 tot 12 jaar, waarin onderwerpen als je eigen opvoeding, hechting en frustratie worden besproken met als doel dat iedereen zich binnen het gezin gehoord en gezien voelt en je als ouder de natuurlijke positie hebt in relatie tot je kind. Zonder schreeuwen…
No responses yet